Beste Joke,
there is no planet B.
Over 6 dagen vertrek je naar Cancun.
Vandaag beginnen de onderhandelaars van de 192 deelnemende landen er alvast aan. De verwachtingen voor deze 16e klimaatconferentie (COP16) zijn alles behalve hooggespannen. Terwijl Kopenhagen nog de naam Hopenhagen kreeg (en helaas Nopenhagen werd), wordt Cancun al op voorhand de top zonder hoop genoemd.
Niemand wil een Kopenhagen bis. Een Kyoto bis is onvoldoende. Velen geloven dan ook niet meer in de multilaterale aanpak. “Zo’n klimaattop? Dat is een reizend circus, theater zonder resultaat, een schijnvertoning, …” horen we. Na de klimaatsceptici, de Cancunsceptici? Terwijl het natuurlijk niet de conferenties zijn, waar het fout loopt. Het is in onderliggende werkelijkheid en in de politiek dat het mis gaat. Conferenties vormen niet meer dan een weerspiegeling. In Kopenhagen de weerspiegeling van de zwakte van Europa, dat er ophield haar voortrekkersrol te spelen, waardoor China in de armen van de VS werd gedreven. Cancun moet de weerspiegeling vormen van het besef dat er geen alternatief is en dat we, als er geen vooruitgang wordt geboekt, de prijs duur, heel duur, zullen betalen. Europa moet dat besef uitstralen en er alles aan doen om – voorzichtig maar resoluut – het klimaatschip terug in de juiste richting te sturen.
Het blijft natuurlijk moeilijk om het kluwen aan met elkaar verbonden thema’s te ontwarren. Het gaat om veel meer dan een vermindering van de CO2 uitstoot alleen (al mogen we niet vergeten dat dat uiteindelijk wel de bedoeling is!). Discussies over ontbossing, financiering, technologieoverdracht en het al dan niet opgeven van de eigen soevereiniteit, leggen de nieuwe geopolitiek machtsverhoudingen bloot en dreigen soms meer een machtsstrijd te worden, dan een zoektocht naar oplossingen.
Maar toch. Alle onderhandelende partijen zijn het er over eens dat ze een ‘gebalanceerde set van beslissingen’ willen. De vraag is nu natuurlijk wie welk evenwichtig pakket voor ogen heeft. Raken we daar met zijn 192 op dezelfde lijn? Willen we allemaal toewerken naar het broodnodige globaal akkoord eind volgend jaar in Zuid-Afrika? Of verzanden we in een “pick and choose” waarvan het evenwicht zoek is.
Neen, beste Joke, om een globaal probleem op te lossen moet er globaal onderhandeld worden. Daarvoor bestaat geen alternatief.
Volgens een vorige week verschenen rapport leden ‘s werelds minst ontwikkelde landen de voorbije tien jaar vijf keer meer onder extreme weerfenomenen dan in de jaren zeventig. Zoals Jean-Pascal Van Ypersele het dit weekend in de krant zo mooi verwoordde: “Slechts één partij onderhandelt in Cancun niet mee: de natuur. Nochtans dicteert zij ons de wet.”
Gisteren trotseerden duizenden mensen in Brussel de kou. Ze stapten op achter de enige juiste slogan: ‘There is no planet B’.
We rekenen op je,
Sara