Maandenlang heeft Joke Schauvliege aan hun mouw getrokken. Van alles heeft ze geprobeerd: ronde tafels waar de vakministers hun voorstellen zouden presenteren, extra middelen, extra tijd,… niets heeft geholpen. Haar collega’s op landbouw, mobiliteit en economie bleven stoïcijns doof. Afgelopen vrijdag 1 februari werd Joke Schauvliege dan het veld ingestuurd om het resultaat van dit miserabel parcours bekend te maken: een Vlaams klimaatbeleidsplan ver beneden de lat. En dat besefte ze maar al te goed. Minimale communicatie over een minimaal plan. Dat de media het plan amper oppikten kwam haar goed uit. De schade bleef beperkt.
Onze regering baarde een klimaatbeleidsplan vol kunstgrepen, ondoordachte maatregelen en halve waarheden, om de werkelijkheid zoveel mogelijk te maskeren: Vlaanderen haalt haar klimaatdoelstellingen tegen 2020 in de verste verte niet. Deze regering heeft bitter weinig ambities voor haar klimaatbeleid. Ze verdedigt enkel de status quo in het transport- en landbouwbeleid. Haar grootste zorg is om de competitiviteit van gevestigde bedrijfssectoren te vrijwaren. En de schaarse middelen daaraan te besteden. Dit is een gok die Vlaanderen zeer zuur kan opbreken. De regering verzuimt om voluit te investeren in nieuwe competitieve groene sectoren, terwijl ze geen enkele impact heeft op de beslissingen van de hier gevestigde multinationals. Kijk maar naar Ford en Arcelor Mittal. Tegelijk zadelt ze Vlaanderen op met een koolstofschuld die alleen maar zal toenemen. Hoe gaan ze dat ooit uitleggen?