Er is nog bouwgrond genoeg, maar de meeste gezinnen laten hun lap grond braak liggen voor 'als de kinderen groot zijn'. Dat blijkt uit het nieuwe boek Ruimte voor wonen van Pascal Dedecker. Vlaanderen telt in totaal nog 353.089 onbenutte percelen in gebieden ingekleurd als woonzone, goed voor bijna een miljoen woningen. Vlaanderen zal in 2021 volgens de bevolkingsprognoses 2,69 miljoen gezinnen tellen, of ruim 200.000 meer dan in 2006. Van een gebrek aan bouwgrond is dus geen sprake. Maar door het 'spaargedrag' van de Vlamingen worden er te weinig bouwgronden te koop gesteld en heerst er in werkelijkheid schaarste op de bouwgrondmarkt. Gevolg: de grondprijzen verdrievoudigden de voorbije tien jaar. En erger nog: hoe duurder het allemaal wordt, hoe groter de terughoudendheid om grond van de hand te doen. En hoe groter ook de druk om toch maar nieuwe woonuitbreidingsgebieden te verkavelen.
Die paradox kan volgens BBL doorbroken worden met een heffing op niet gebruikte bouwgronden in woonzones. In sommige gemeenten bestaat dat nu al, maar het blijft bij symbolische bedragen. Als een echt sturende heffing wordt ingevoerd, zullen mensen sneller geneigd zijn hun bouwgronden op de markt te brengen en zal ook de druk om open ruimte te verkavelen afnemen. De verkrottingstaks toont aan dit kan werken. Die belasting op verkrotting, die na verloop van tijd steeds hoger oploopt, is zeer efficiënt gebleken om verkrotting in de steden tegen te gaan.