Vermindering van de vlees- en zuivelconsumptie kan helpen bij de reductie van broeikasgasemissies door de landbouw. Dat is nogmaals bevestigd door een recente Britse studie1. Daarin wordt beschreven dat de enige manier waarop landbouw substantieel kan bijdragen tot een reductie van broeikasgasemissies, erin bestaat de veestapel af te bouwen tot een duurzaam niveau. Dat niveau (het aantal stuks vee dat we kunnen houden) wordt bepaald door twee zaken. Ten eerste is er de hoeveelheid beschikbaar marginaal landbouwland. Dat is land dat niet vruchtbaar genoeg is voor het telen van landbouwgewassen en dus enkel bruikbaar is als graasland. Ten tweede wordt gekeken naar de beschikbare hoeveelheid bijproducten die bruikbaar zijn als veevoeder. Dat zijn restproducten uit de landbouw die niet eetbaar zijn voor de mens maar wel als veevoer kunnen ingezet worden, zoals bijvoorbeeld bijproducten uit de suikerproductie.
De studie stelt dat de levenscyclusanalyse (LCA), de methode die courant gebruikt wordt om de impact van een product op het milieu te berekenen van de productiefase tot het afvalstadium, niet volstaat voor dierlijke producten. Deze moeten bestudeerd worden in de brede context van het geglobaliseerde, complexe voedselsysteem. Zo moet onder andere rekening gehouden worden met de wijziging in landgebruik, waardoor CO2 vrijkomt als er bijvoorbeeld bos wordt gekapt voor de aanleg van landbouwgrond. Daarnaast zijn er ook zogenaamde “opportunity costs”, zoals de gevolgen van het gebruik van landbouwgrond voor vee en de productie van granen als veevoeder, in plaats van productie van granen voor rechtstreekse menselijke consumptie.
Rekening houdend met deze en andere factoren, komt de studie ertoe dat, willen we de klimaatverandering een halt toeroepen, ook de landbouw een bijdrage zal moeten leveren door de veestapel af te bouwen, waardoor ook consumptie van dierlijke producten zal moeten afnemen.
1Garnett, T (2009). Livestock-related greenhouse gas emissions: impacts and options for policy makers. Environmental Science & Policy. 12: 491-503.