De TTIP-onderhandelingen gaan in New York alweer de dertiende ronde in. Dit ondemocratische handelsverdrag dient vooral grote multinationals en mag van ons meteen bij het vuilnis gezet worden. Een breed Belgisch middenveld van Noord-Zuidbeweging, vakbonden, mutualiteiten, consumentenorganisaties en milieubeweging verzet zich tegen TTIP en roept de overheid op om de onderhandelingen te staken.
Ten koste van de consument
Doel van het vrijhandelsverdrag tussen Europa en de Verenigde Staten: extra economische groei en dus ook meer banen en meer welvaart. Inmiddels is duidelijk dat die inschatting op drijfzand is gefundeerd. In België zouden er zelfs tienduizenden banen op het spel staan.
Tegelijk ziet ook de Europese bevolking steeds minder voordelen in het akkoord. Zo kwamen er vorig jaar in Brussel enkele duizenden demonstranten op straat tegen TTIP, en bij het bezoek van Obama aan Hannover afgelopen week manifesteerden tienduizenden mensen tegen het handelsverdrag.
De stekker eruit
Redenen om de stekker uit het handelsverdrag te trekken zijn er genoeg. De internationale arbitragecommissie (ISDS of ICS) bijvoorbeeld, waar buitenlandse investeerders compensatie zouden kunnen eisen of bij klachten de nationale rechtbanken omzeilen. Lokale bedrijven of andere organisaties hebben die mogelijkheid niet.
Een van de expliciete doelen van TTIP is het wegwerken van handelsbarrières en dan vooral de zogenaamde non-tarifaire barrières. Met die abstracte taal bedoelen ze dat product- of productienormen geen belemmering mogen vormen voor vrijhandel. Dat gaat waarschijnlijk ten koste van de consument. Alleen al in de cosmetica zijn in Europa 1.300 chemische stoffen verboden, terwijl dat er in de VS slechts 11 zijn. We sommen de belangrijkste bezwaren van ons en van het bredere Belgische middenveld op in een gemeenschappelijke verklaring (zie hieronder) waarin we ook oproepen om het handelsverdrag CETA met Canada te verwerpen.
Steeds sterker protest
Het protest tegen TTIP wordt steeds sterker en de Europese Commissie probeert daarom ook de bevolking gerust te stellen. Zo verzekert ze dat de beruchte chloorkip Europa ook met TTIP echt niet binnen zou komen. Maar één extra zinnetje in de verdragtekst over in chloor ondergedompelde kippen verandert weinig aan de diepere problematiek van het handelsakkoord.
De essentie van het verdrag is namelijk dat vrijhandel nog maar eens op de bovenste plank wordt geplaatst. Wie dat wil inperken moet daarvoor zeer goede redenen hebben. En waarom, eigenlijk? Waarom is bijvoorbeeld klimaat niet de allereerste prioriteit?
Obama stelde onlangs zelf dat klimaatverandering de grootste uitdaging van onze tijd is. Maar tegelijk hoeft het vliegverkeer nog altijd niet zijn CO2-uitstoot terug te dringen. Bovendien is de nieuwe, fel afgezwakte, brandstoffenrichtlijn een directe capitulatie voor de schadelijke Canadese teerzandolie.
Doelen die we wel moeten nastreven
Kortom, TTIP is een fundamentele verwarring van doel en middel. Vrijhandel kan geen doel op zich zijn: het moet in dienst staan van de samenleving. Veiligheid van producten, het inperken van de opwarming van de aarde, het verminderen van het grondstoffengebruik, een goede bescherming van werknemers; dat zijn allemaal doelen die we moeten nastreven, niet vrijhandel op zich. Laten we het eens hebben over hoe TTIP dat kan helpen verwezenlijken.