In de discussies over de klimaatproblematiek, wordt vooral gekeken naar de hoeveelheid CO2 die door een bepaald land wordt uitgestoten. Er wordt met andere woorden berekend wat het energieverbruik en de CO2-uitstoot van een land is op basis van wat er in dat land geproduceerd wordt. Wat hierbij over het algemeen genegeerd wordt, is dat heel wat van de CO2 die uitgestoten wordt, gelinkt is aan producten en goederen die geëxporteerd worden.
Om één en ander in perspectief te kunnen plaatsen, publiceerden twee Amerikaanse onderzoekers een onderzoek waarin de CO2-emissies worden berekend op basis van wat er in een bepaald land geconsumeerd wordt. De studie verscheen onlangs in het wetenschappelijk tijdschrift PNAS. ("Consumption-based accounting of CO2-emissions").
Dit onderzoek levert weinig flatterende resultaten op voor West-Europese landen zoals België. Door de consumptiegerelateerde CO2-uitstoot in rekening te brengen, stijgt de CO2-uitstoot per hoofd van de bevolking in België van iets meer dan 11 ton naar 16 ton per jaar. Omdat we in België veel diensten en producten consumeren die in het buitenland worden geproduceerd, stoten we per persoon dus meer CO2 uit dan de officiële statistieken doen uitschijnen. Het omgekeerde geldt voor groeilanden waar de inwoners vooral goederen en diensten produceren voor export naar rijke landen. Onderzoek uit 2007 wees al uit dat bijna 30 procent van het energieverbruik en tot 35 procent van de CO2-uitstoot in China afkomstig is van de fabricage van exportgoederen.
Uit het recente onderzoek blijkt nu dat bijna 25 procent van de wereldwijde CO2-uitstoot wordt "verhandeld", hoofdzakelijk via export van China en andere groeilanden naar consumenten in het Westen. West-Europese landen zijn de grootste importeurs van CO2. Met andere woorden: het fors stijgende energieverbruik in China (en andere groeilanden) hebben we voor een aanzienlijk deel aan onszelf te danken.
Door CO2-emissies te berekenen op basis van consumptie, wordt nog eens in de verf gezet hoe belangrijk het is om het klimaatprobleem op een globale schaal te benaderen. Hierbij moet de klimaatdiscussie niet enkel in een historisch perspectief geplaatst worden, maar moeten we ook met een kritische blik naar (de productie achter) onze eigen CO2-verslindende consumptie durven kijken.