In een land waar voor iedere morzel grond heroïsche gevechten worden geleverd tussen natuur, landbouw, bedrijven, projectontwikkelaars en infrastructuurbeheerders, liggen vandaag 75.000 terreinen te wachten op bodemsanering. Een grondreserve die alvast de druk op de ketel zou kunnen wegnemen. Onbenutte oppervlakten kunnen terug gebruiksklaar worden gemaakt, stadskankers kunnen worden opgeruimd, gevaren voor de volksgezondheid kunnen worden weggewerkt …Maar dan moet er van de sanering wel werk worden gemaakt, en daar loopt het vandaag mis. Dat is zowat de kern van het tweede ‘Vlaams Bodemcongres’ dat vorige week werd georganiseerd door FEBEM, de Federatie van Bedrijven voor Milieubeheer.
Met de huidige budgetten zal het echter nog minstens 40 jaar duren om de ambsthalve saneringen die een risico voor de bevolking vormen uit te voeren. Daarom klonk tijdens het congres unaniem de vraag aan de Vlaamse regering om meer geld te investeren in bodemsaneringen. Dat kost de overheid inderdaad wat geld, maar brengt ook heel veel op, zeker in tijden van economische crisis. Nu investeren in bodemsanering zorgt voor jobs en is een extra stimulans om de kwakkelende economie te ondersteunen. Bovendien draagt dit bij aan een kernversterkend beleid, waardoor verdere versnippering van open ruimte wordt beperkt en mobiliteitsstromen beter in de hand worden gehouden.
Helaas wil de huidge ‘investeringsregering’ niet meer, maar juist minder geld investeren in bodemsaneringen. In de reguliere middelen van de begroting was tot nu toe 20 miljoen euro voorzien voor ambtshalve saneringen. Daarnaast was er 10 miljoen beschikbaar via het FEU, het Fonds voor Eenmalige Uitgaven. Op zich al veel te weinig, maar door uitblijvende inkomsten wil de Vlaamse regering nu ook de 10 miljoen van het FEU schrappen. Er wordt bij de begrotingsbesprekingen weliswaar nog onderhandeld over ongeveer 5 miljoen extra reguliere middelen, maar netto zal het budget voor bodemsanering er hoe dan ook op achteruit gaan. Een spijtige zaak.