Op woensdag presenteerde de Europese Commissie haar bijdrage aan het internationaal klimaatakkoord in Parijs eind dit jaar. De EU zal haar uitstoot verminderen met 40% tegen 2030 (t.o.v. 1990). De concrete uitwerking van die bijdrage voldoet echter niet aan de verwachtingen en bevat achterpoortjes. Daarnaast ontbreken heel wat belangrijke elementen om een internationaal klimaatakkoord voor iedereen aanvaardbaar te maken. Het document is nog niet de finale conclusie van de EU maar slechts het voorstel van de Commissie. Er is dus nog veel ruimte voor verbetering.
De Europese Commissaris voor Energie en Klimaat Canete, brengt het voorstel als ‘ambitieus’. De Commissie is van mening dat het akkoord van juridisch bindende aard moet zijn en dat de VN een vijfjaarlijkse controle moet uitvoeren om te evalueren of we de 2 graden-doelstelling halen.
Toch vallen er een aantal kanttekeningen te maken. De Commissie neemt de uitstoot van bodemgebruik en verandering in bodemgebruik en bosbouw (LULUCF) mee op in haar 40% reductiedoelstelling. De groei van bestaande Europese bossen - die CO2 opnemen en dus verminderen - kan op die manier meegerekend worden als reductiemaatregel. Indien LULUCF wordt opgenomen versoepelen de maatregelen die andere sectoren moeten treffen met 5%.
Daarnaast ontbreken heel wat belangrijke elementen om een internationaal klimaatakkoord voor iedereen aanvaardbaar te maken. Zo wordt er geen woord gerept over ‘verlies en schade’. Ontwikkelingslanden vragen rijke, geïndustrialiseerde landen hun verantwoordelijkheid te nemen en de kosten te dragen van de reeds meetbare klimaatschade.
Ook over adaptatie blijft het stil. Om zich te kunnen aanpassen aan de gevolgen van klimaatverandering, maar ook voor de vermindering van broeikasgassen vragen ontwikkelingslanden financiële en niet-financiële steun aan Europa. Om ook de ontwikkelingslanden aan boord te krijgen van een klimaatakkoord, zullen de bovengenoemde elementen deel moeten uitmaken van een Europese bijdrage.