De Europese Commissie wil landen over de hele wereld aanmoedigen om hun bijdragen aan het klimaatakkoord voor Parijs bekend te maken. Ze zet hiertoe haar diplomatieke machine van ongeveer 3000 EU-delegaties en ambassades en ongeveer 90.000 diplomaten in werking. Veel van de partnerlanden die de EU benadert, hebben echter niet de financiële middelen om te investeren in hernieuwbare energie of om zich te beschermen tegen de gevolgen van de klimaatverandering. Over bijkomend steun voor die landen blijft Europa helaas stil.
België moet meebetalen
Het klimaatakkoord in Parijs moet gesloten worden tussen alle betrokken landen. Elk land draagt zijn steentje bij om gevaarlijke klimaatopwarming te voorkomen. Hoeveel uitstoot van broeikasgassen een land precies zal verminderen en tegen wanneer, vermeldt ze in de nationale klimaatbijdragen. Tot dusver hebben slechts 7 landen (of landengroepen) hun huiswerk gedaan.
Om alle landen te laten genieten van voordelen van ambitieus klimaatbeleid, heeft de VN het Groen Klimaat Fonds (GKF) in het leven geroepen. Dat fonds overschreed in Lima tijdens de klimaatonderhandelingen van vorig jaar de voorziene kaap van 10 miljard euro.
De nood is vele malen groter. Volgens de Wereld Bank is er jaarlijks - tussen 2010 en 2050 - tussen 70 en 100 miljard euro nodig voor klimaatadaptatie. Het gaat dan over nieuwe middelen en niet het inzetten van ontwikkelingssteun. Tijdens de klimaattop van Lima liet federaal minister De Croo weten dat ons land 50 miljoen euro in het laatje brengt van het GKF. Dit is echter ontwikkelingssteun die in allerijl is herbestemd.
Over klimaatfinanciering voor 2015 en de komende jaren is er in België echter nog geen akkoord, hoewel we een significante bijdrage leveren aan de klimaatverandering door onze hoge (historische) broeikasgasemissies. De terechte, Europese vraag naar meer engagement van andere landen, moet dus dringend versterkt worden met een duidelijk engagement rond klimaatfinanciering voor de meest kwetsbare landen. Ook van België en Vlaanderen.