Vorige week lanceerde de Europese Commissie het groenboek over de toekomst van het gemeenschappelijk visserij beleid (CFP). Daarmee geeft de commissie de aftrap voor een (lange) discussie die moet leiden tot een herziening van de manier waarop de EU omgaat met de vis en de vissers. De (zelf)analyse van de EC is bepaald niet mals. Het huidige beleid wordt volgens het groenboek gekenmerkt door “overbevissing, overcapaciteit van de vloot, zware subsidies, geringe economische weerbaarheid en dalende vangsten”.
Doe daarbij nog de dalende werkgelegenheid en het is duidelijk dat de visserijpolitiek van Europa zowel ecologisch, economisch als sociaal volledig gefaald heeft.
Dringend tijd dus voor een grondige hervorming. De afbouw van de capaciteit is daarbij prioriteit nr. één, met de nadruk op de afbouw van energie-intensieve en destructieve sectoren. De herziening van de CFP is een unieke kans om een visserij te ontwikkelen die duurzaam is in de ware betekenis van het woord: sociaal en economisch winstgevend zonder de natuurlijke bronnen waar de sector van afhangt uit te putten.