Het Europese emissiehandelssysteem, dat in het leven geroepen werd om de industriële emissies tegen 2020 met 21% te verminderen, dreigt volledig zijn doel voorbij te schieten. Een nieuwe studie “cap or trap” van de Britse NGO Sandbag toont aan dat we afstevenen op een stijging van de industriële emissies met 34% tegen 2016 indien Europa vasthoudt aan het huidige emissiehandelssysteem.
Door de economische crisis zijn de Europese emissies de voorbije twee jaar drastisch gedaald. Deze daling is grotendeels te wijten aan verminderde productie. Dit mag dan wel goed nieuws lijken voor het behalen van de Kyotodoelstelling tegen 2012, deze tijdelijke productiedaling zal niet leiden tot de noodzakelijke structurele daling van broeikasgasemissies op de lange termijn. Erger nog, we dreigen af te stevenen op een netto toename van emissies.
Door de economische crisis hebben de bedrijven een overschot aan emissiekredieten die ze kunnen meenemen naar de post-Kyoto periode. Deze overtollige kredieten, met daarbovenop de mogelijkheid om emissierechten aan te kopen in het buitenland, zorgen ervoor dat heel wat bedrijven gigantische winsten zullen kunnen maken door de verkoop van deze rechten zonder werk te maken van maatregelen om hun emissies te doen dalen. Staalreus Arcellor Mittal zal, met een overschot van meer dan 100 miljoen (!) emissiekredieten, hier het meest van kan profiteren. De elektriciteitssector moet daarentegen wel emissiekredieten aankopen om haar emissies te dekken. Deze kosten zien wij doorgerekend op onze elektriciteitsfactuur. Op die manier subsidiëren we dus eigenlijk de industrie onder het mom van klimaatbeleid.
Met deze nieuwe studie, die een vervolg is op het eerder verschenen rapport van Sandbag (zie hier), wordt nog maar eens aangetoond dat de industrie geen grond heeft om zich te blijven verzetten tegen een hogere Europese emissiereductiedoelstelling. Integendeel.