Op paasmaandag besliste de Vlaamse regering om 60 miljoen euro ‘energiesteun’ uit te keren aan 200 bedrijven. De steun dient volgens de regering om de bedrijven te vergoeden voor de CO2 kost die is doorgerekend via de elektriciteitsfactuur. Al kwamen de paasklokken een dag te laat, ze blijken wel erg gul dit jaar! De Vlaamse regering berekende de steun zo danig soepel dat ze maar liefst 4 maal de werkelijke kost vergoed. Daardoor staat de steunregeling haaks op het principe “de vervuiler betaalt” en gaat ze lijnrecht in tegen de doelstellingen van het Europese klimaatbeleid.
Volgens de Vlaamse administraties bedraagt het elektriciteitsverbruik dat onder de Europese regeling voor de vergoeding van indirecte CO2 kosten valt ongeveer 14 miljoen MWh. Door 60 miljoen euro uit te keren, krijgen de ondernemingen nú meer dan 4 euro teruggestort per verbruikte MWh. Aangezien de gemiddelde CO2 inhoud van een MWh elektriciteit in België onder een kwart ton ligt, wordt hier een kost van minstens 16 euro per ton CO2 vergoed. In werkelijkheid schommelde de CO2 prijs in de Europese emissiehandel heel 2013 rond de 4 á 5 euro. Als de elektriciteitsproducten de aankoop van emissierechten volledig doorrekenen, wat niet zeker is, dan krijgen de grootverbruikers de kost dus vier keer terugbetaald. Wat heeft dit met een doeltreffend klimaatbeleid te maken? Niets.
De reden voor deze oversubsidiëring ligt zowel bij een zwakke Europese regelgeving als een lakse Vlaamse toepassing. De gegeven steun is conform de Europese richtsnoeren. Ze laten een onrealistische berekeningswijze toe. Nochtans is het perfect mogelijk om de bescherming tegen koolstoflekkage op een correcte manier te berekenen. De Vlaamse regering koos er echter voor om doelbewust te veel te subsidiëren. Het principe “de vervuiler wordt terugbetaald” blijkt zo opnieuw de kern uit te maken van het klimaatbeleid voor de energie-intensieve bedrijven.