De OVAM verspreidde zonet de Vlaamse huishoudelijke afvalcijfers van 2009.
Een aantal zaken springen in het oog. De hoeveelheid restafval per Vlaming daalde in 2009 tot 149 kg. Voor de eerste maal halen we de lange termijndoelstelling van het Vlaamse afvalbeleid behaald: max. 150 kg restafval tegen 2015. Dat is ronduit positief. Na 2015 bestaan er geen gekwantificeerde lange termijndoelstellingen voor het restafval. Tegelijkertijd bevestigt de OVAM dat er nog veel ruimte is voor verdere verbetering. De verschillen tussen gemeenten zijn nog bijzonder groot, en kunnen niet ten gronde verklaard worden door objectieve elementen. Nog te veel gemeenten weigeren lessen te trekken uit de ervaringen van de veel beter presterende gelijkaardige gemeenten. Het komt er dus op aan het beleid af te stemmen op de ‘best in class’-gemeenten en de achterblijvers vooruit te branden. Zulke aanpak alleen al zou de resultaten gevoelig verbeteren. Dit vergt zelfs geen bijkomende wetgeving. Laag hangend fruit, dus.
De echte uitdaging voor de toekomst gaat een stap verder. Afval moet zoveel mogelijk de grondstof van nieuwe materialen worden, een materialenbeleid in plaats van een afvalbeleid. Dit kan enkel met ambitieuze lange termijndoelstellingen. Zonder doelstellingen, geen “sense of urgency”. Vele grootsteden en regio’s in de wereld hebben al de “Zero Waste” visie geadopteerd waarbij de doelstelling voor restafval op lange termijn 0 kg is. Vlaanderen heeft haar oude lange termijnvisie nu gehaald. Tijd voor een nieuwe! Een ambitieuze nieuwe lange termijndoelstellingen zal de transitie naar een duurzaam materialenbeheer nog meer ondersteunen en versnellen. Om die agenda te realiseren is hard werk en een actieve OVAM nodig.